Friday, July 9, 2010

ប្រវត្តិ​នៃ​ការ​បាត់បង់​កម្ពុជា​ក្រោម

ទឹក​ ដី​កម្ពុជា​ក្រោម​ដែល​មាន​ទំហំ​ជិត​ស្មើ​នឹង​ពាក់​កណ្តាល​នៃ​ផ្ទៃ​ ប្រទេស​កម្ពុជា​សព្វថ្ងៃ ត្រូវ​អាណានិគម​បារាំង ក្នុង​គ្រា​ត្រួតត្រា​តំបន់​ឥណ្ឌូចិន បាន​ប្រគល់​ទៅ​ឲ្យ​ប្រទេស​វៀតណាម គ្រប់គ្រង​ផ្នែក​រដ្ឋបាល​កាល​ពី​ដើម​ខែ​មិថុនា ឆ្នាំ​១៩៤៩។

ដែន​ដី​កម្ពុជា​ក្រោម​បច្ចុប្បន្ន ឬ​អតីត​កូសាំងស៊ីន ត្រូវ​បាន​រស់​នៅ​ដោយ​ប្រជាជន​ខ្មែរ​តាំង​ពី​សម័យ​ហ្វូណន​មក​ម្ល៉េះ។

សៀវភៅ​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​ខ្មែរ​មួយ​ក្បាល​ដែល​មាន​ចំណង​ជើង​ថា «រឿង​រ៉ាវ​នៃ​ទឹក​ដី​កម្ពុជា​ក្រោម» ជា​ឯកសារ​ចម្លង​ដោយ​លោក ទៀ ថេន បោះ​ពុម្ព​ផ្សាយ​តាំង​ពី​ឆ្នាំ​២០០៥ មក បាន​ឲ្យ​ដឹង​ថា លុះ​មក​ដល់​ដើម​សតវត្សរ៍​ទី​១៧ ពួក​អាណាម ឬ វៀតណាម ដោយសារ​សង្រ្គាម និង​ឧបាយកល បាន​ជ្រៀត​ជ្រែក​ចូល​មក​ក្នុង​ទឹក​ដី​នៅ​ឯ​ដែន​ដី​កម្ពុជា​ក្រោម ឬ​កូសាំងស៊ីន។

ប្រជាជន​ខ្មែរ ទាំង​ខ្មែរ​កម្ពុជា​ដី​គោក និង​ខ្មែរ​ក្រោម​នៅ​កម្ពុជា​ទឹក​លិច មិន​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​ពួក​អាណាម​លុក​លុយ​កាន់​កាប់​ទឹក​ដី​នៃ​ខេត្ត​ខ្មែរ​ទាំង​ ឡាយ​ដោយ​សន្តិភាព​នោះ​ទេ គឺ​ខ្មែរ​បាន​ប្រយុទ្ធ​ប្រឆាំង​នឹង​ពួក​អាណាម ដោយ​បាន​រុញ​ច្រាន​ចេញ​ទៅ​វិញ​ជា​ច្រើន​ដង។ លុះ​មក​ដល់​ឆ្នាំ​១៩៥៩ ដោយ​មាន​ជំនួយ​ទ័ព​ពី​ព្រះ​មហាក្សត្រ​ខ្មែរ​ព្រះបាទ អង្គដួង បារាំង​បាន​វាយ​យក​បាន​ក្រុង​ព្រៃនគរ ខេត្ត​ចង្វាត្រពាំង និង​ព្រះសួគ៌ា នៃ​ដែន​ដី​កម្ពុជា​ក្រោម​ពី​ពួក​អាណាម។ កង​ទ័ព​ខ្មែរ​បន្ត​ច្បាំង​ដណ្តើម​យក​មក​វិញ​នូវ​ខេត្ត​មាត់​ជ្រូក ក្រមួនស ព្រះត្រពាំង និង​ខេត្ត​ឃ្លាំង។

សៀវភៅ​មគ្គុទ្ទេសក៍​របស់​សហព័ន្ធ​ខ្មែរ​កម្ពុជា​ក្រោម​ចេញ​ផ្សាយ​កាល​ពី​ ឆ្នាំ​២០០៩ បាន​ឲ្យ​ដឹង​បន្ត​ថា លុះ​ដល់​ឆ្នាំ​១៨៦១ ឧត្ដមសេនីយ៍​បារាំង​មួយ​រូប​ឈ្មោះ ស្ហាកណែរ៍ បាន​មក​គាល់​ព្រះមហាក្សត្រ​ខ្មែរ សម្តេច​ព្រះបាទ នរោត្តម ដើម្បី​ទូល​ទ្រង់​អំពី​ការ​សម្រេច​ចិត្ត​របស់​បារាំង ក្នុង​ការ​តាំង​នៅ​ជា​ស្ថាពរ​នៃ​ដែនដី​កម្ពុជា​ក្រោម។

បន្ទាប់​មក​បារាំង និង​វៀតណាម បាន​ចុះ​សន្ធិ​សញ្ញា​នៅ​ថ្ងៃ​ទី​៥ ខែ​មិថុនា ឆ្នាំ​១៨៦២ កំណត់​លក្ខខណ្ឌ​៣​ខ គឺ​ទី​១ ​វៀតណាម​ត្រូវ​ប្រគល់​ខេត្ត​ខ្មែរ​៣​ទៅ​ឲ្យ​បារាំង ទី​២ វៀតណាម​ត្រូវ​ផ្តល់​សេរីភាព​ដល់​អ្នក​កាន់​សាសនា​កាតូលិក និង​ទី​៣ វៀតណាម​ត្រូវ​សង​សោហ៊ុយ​សង្រ្គាម​ជា​ប្រាក់ ៣​លាន​ហ្វ្រង់។

ចំណែក​ព្រះមហាក្សត្រ​ខ្មែរ សម្តេច​ព្រះបាទ នរោត្តម បាន​ចុះ​សន្ធិ​សញ្ញា​មិត្តភាព​ពាណិជ្ជកម្ម និង​អាណាព្យាបាល​ជាមួយ​បារាំង នៅ​ថ្ងៃ​ទី​១១ ខែ​សីហា ឆ្នាំ​១៨៦៣ ដែល​ក្នុង​នោះ​បារាំង ទទួល​បាន​បុព្វសិទ្ធិ​ផ្តាច់​មុខ​ក្នុង​កិច្ចការ​បរទេស និង​ការពារ​ជាតិ​នៃ​កម្ពុជា។

លុះ​ដល់​ឆ្នាំ​១៨៦៤ ព្រះបាទ នរោត្តម បាន​យាង​ទៅ​ជួប​មន្រ្តី​បារាំង លោក ដឺឡា ហ្ក្រង់ឌីយ៉ែរ៍ (De La Grandiere) សុំ​ឲ្យ​បារាំង បង្វិល​មក​ឲ្យ​ខ្មែរ​វិញ​នូវ​បណ្តា​ខេត្ត​ពី​លង់ហោ​ដល់​ខេត្ត​ទឹកខ្មៅ​ដែល​ វៀតណាម​កាន់កាប់។ គ្រា​នោះ​ព្រះអង្គ​ទទួល​បាន​ពាក្យ​សន្យា​យល់​ព្រម​ពី​បារាំង។ ក៏​ប៉ុន្តែ​នៅ​ឆ្នាំ​១៨៦៧ មន្រ្តី​បារាំង លោក​ទេសាភិបាល​កូសាំងស៊ីន បាន​បញ្ចូល​ទឹក​ដី​កម្ពុជា​ក្រោម​ទាំង​មូល​ជា​អាណានិគម​របស់​បារាំង​ត​ទៅ​ ទៀត គ្រា​នោះ​បារាំង បាន​បែង​ចែក​ដែន​ដី​កម្ពុជា​ក្រោម​ទៅ​ជា​៤​ខណ្ឌ ដែល​មាន​ទាំង​អស់ ១៩​សង្កាត់ និង ២.៣៥០​ភូមិ។ លុះ​ដល់​ឆ្នាំ​១៨៨៧ ដែនដី​កូសាំងស៊ីន ដែន​ដី​អាណាម និង​តុងកឹង បាន​ត្រូវ​បញ្ចូល​ជា​សម្ពន្ធភាព​បារាំង​ឥណ្ឌូចិន។

លុះ​ដល់​ឆ្នាំ​១៩៤៨ រដ្ឋាភិបាល​បារាំង មាន​បំណង​នឹង​ភ្ជាប់​កម្ពុជា​ក្រោម​ទៅ​យៀកណាម​សិន រួច​ទុក​ឲ្យ​កម្ពុជា និង​វៀតណាម រក​ដំណោះស្រាយ​នៅ​ពេល​ក្រោយ។ ប៉ុន្តែ​មាន​គណៈប្រតិភូ​ខ្មែរ​មួយ​ក្រុម រួម​មាន​ព្រះអង្គ​ម្ចាស់ យុគន្ធរ លោក ស៊ីម វ៉ា លោក សុខ ឆុង និង​លោក ថុន អ៊ុក បាន​ចូល​រួម​ប្រជុំ​នៅ​ក្នុង​សភា​សហភាព​បារាំង ដើម្បី​សុំ​ឲ្យ​រដ្ឋាភិបាល​បារាំង ធ្វើ​ការ​ចរចា​ជា​បន្ទាន់​មួយ​ជាមួយ​រាជ​រដ្ឋាភិបាល​កម្ពុជា ស្តី​អំពី​ការ​ផ្ទេរ​អំណាច​នៅ​កម្ពុជា​ក្រោម។

ពី​អង្គប្រជុំ​នោះ លោក សុខ ឆុង បាន​ធ្វើ​របាយការណ៍​យ៉ាង​ពិស្តារ​បញ្ជាក់​អំពី​ជំហរ និង​វត្ថុ​បំណង​របស់​ខ្មែរ​ចំពោះ​ទឹក​ដី​កម្ពុជា​ក្រោម​ថា ៖ “ យើង​ទាមទារ​អ្វីៗ​ដែល​ជា​របស់​យើង។ យើង​មិន​បាន​ទាមទារ​អ្វីៗ​ដែល​មិន​មែន​ជា​របស់​យើង​នោះ​ទេ”

ប៉ុន្តែ​លទ្ធផល​ដែល​ខ្មែរ​ទទួល​បាន​ពី​បារាំង​វិញ គឺ​ប្រធានាធិបតី​បារាំង លោក វ៉ាងសង់ អូរីយ៉ូល (Vincent Auriol) បាន​ចុះ​កិច្ចព្រមព្រៀង​មួយ​ហៅ​ថា កិច្ច​ព្រមព្រៀង Elysee ជាមួយ​អធិរាជ​វៀតណាម ព្រះនាម បាវ ដាយ នៅ​ថ្ងៃ​ទី​៨ ខែ​មីនា ឆ្នាំ​១៩៤៩ ដែល​ក្នុង​នោះ បារាំង​បាន​យល់​ព្រម​ប្រគល់​កម្ពុជា​ក្រោម ដែល​បារាំង​ហៅ​ថា កូសាំងស៊ីន ឬ​វៀតណាម​ហៅ​ថា ណាមកេ (Nam Ky) ទៅ​ឲ្យ​វៀតណាម ហើយ​វៀតណាម ព្រម​បង្កើត​រដ្ឋាភិបាល​យៀកណាម​មួយ​នៅ​ក្នុង​ក្រុម​សភា​សហភាព​បារាំង ហៅ​ថា រដ្ឋ​យៀកណាម។

បារាំង​សង្ឃឹម​ថា ការ​ប្រគល់​កម្ពុជា​ក្រោម​ទៅ​ឲ្យ​ស្តេច​វៀតណាម បាវ ដាយ នោះ​បារាំង​អាច​រក្សា​បាន​នូវ​ឥទ្ធិពល​របស់​ខ្លួន​បាន​យូរ​អង្វែង​នៅ​ កូសាំងស៊ីន​ជា​បន្ត​ទៅ​ទៀត។

លោក ថាច់ វៀន ប្រធាន​សហព័ន្ធ​ខ្មែរ​កម្ពុជា​ក្រោម​ប្រចាំ​ទ្វីប​អឺរ៉ុប មាន​ប្រសាសន៍​ថា ប៉ុន្តែ​កិច្ច​ព្រមព្រៀង​នេះ​ពុំ​បាន​ទទួល​ការ​ចូល​រួម​និង​យល់​ព្រម​ពី​ ភាគី​ខ្មែរ​ទេ។

លោក ថាច់ វៀន មាន​ប្រសាសន៍​ដូច្នេះ ៖ «បារាំង ​រៀបចំ​ហៅ​ឲ្យ បាវ ដាយ ចូល​មក​គ្រង​រាជ្យ​វិញ​ហើយ​និង​ចរចា​ពី​រឿង​លក្ខន្តិកៈ​កម្ពុជា​ក្រោម​ហ្នឹង ព្រះ​ករុណា សីហនុ មាន​សរសេរ​សំបុត្រ​មួយ​ថា ក្នុង​ការ​ចរចា​ជាមួយ​យួន​ហ្នឹង​មាន​ការ​ប្រែប្រួល​យ៉ាង​ម៉េច​ខ្លះ​នៅ​ កម្ពុជា​ក្រោម​នោះ សូម​ឲ្យ​លោក​ដឹង​ផង ប៉ុន្តែ​បារាំង​វា​អត់​រវល់​ទេ វា​ជជែក​គ្នា​តែ​ជាមួយ​យួន ហើយ​ប្រគល់​អី​សព្វ​គ្រប់​អស់​ហ្នឹង ព្រះ​ករុណា​លោក​អត់​មាន​បាន​ទទួល​ការ​ពិគ្រោះ​អី បារាំង​វា​ស្នើ​យោបល់​អី​អត់​មាន​ទេ»

ប្រមុខ​នៃ​រដ្ឋាភិបាល​កម្ពុជា សម្តេច​ព្រះ​នរោត្តម សីហនុ បាន​បញ្ជូន​ប្រតិភូ​មួយ​ក្រុម​ដឹកនាំ​ដោយ​ឯកឧត្ដម សឺន សាន ទៅ​កាន់​ទីក្រុង​ប៉ារីស ប្រទេស​បារាំង នៅ​ថ្ងៃ​ទី​២៥ ខែ​មេសា ឆ្នាំ​១៩៤៩ ដើម្បី​ជំទាស់​នឹង​សភា​បារាំង ឲ្យ​ផ្អាក​ការ​សម្រេច​ចិត្ត​របស់​រដ្ឋ​សភា​បារាំង ដែល​បាន​យល់​ព្រម​ប្រគល់​កម្ពុជា​ក្រោម​ទៅ​ឲ្យ​យៀកណាម​នោះ។ តែ​ការ​តវ៉ា​ទាមទារ​របស់​ប្រតិភូ​ខ្មែរ​មិន​ត្រូវ​បាន​រដ្ឋាភិបាល​បារាំង​ ធ្វើ​តាម​ឡើយ។

ចំណែក​សហរដ្ឋ​អាមេរិក​វិញ ដោយ​មាន​បំណង​ចង់​ជួយ​បារាំង ក្នុង​ការ​បង្ក​ឥទ្ធិពល​របស់​ខ្លួន​នៅ​ឥណ្ឌូចិន លោក អាប៊ុត្ត (Abbott) ដែល​ជា​ឯក​អគ្គ​រដ្ឋទូត​អាមេរិក​ប្រចាំ​ទីក្រុង​ព្រៃនគរ ឬ​សព្វ​ថ្ងៃ​ហៅ​ថា​ក្រុង​ហូជីមិញ បាន​ស្នើ​ឲ្យ​ក្រសួង​ការ​បរទេស​នៅ​រដ្ឋធានី​វ៉ាស៊ីនតុន សហរដ្ឋ​អាមេរិក ធ្វើ​សេចក្តី​ប្រកាស​មួយ​ក្នុង​ន័យ​លើក​ទឹក​ចិត្ត​រដ្ឋាភិបាល​វៀតណាម បាវ ដាយ។

នៅ​ទី​បំផុត​ប្រធានាធិបតី​បារាំង លោក វ៉ាងសង់ អូរីយ៉ូល បាន​ចុះ​ហត្ថលេខា​ប្រគល់​កម្ពុជា​ក្រោម​ទៅ​ឲ្យ​រដ្ឋាភិបាល​វៀតណាម បាវ ដាយ នៅ​ថ្ងៃ​ទី​៤ ខែ​មិថុនា ឆ្នាំ​១៩៤៩។

លោក ថាច់ ង៉ុកថាច់ នាយក​ប្រតិបត្តិ​នៃ​សហព័ន្ធ​ខ្មែរ​កម្ពុជា​ក្រោម មាន​ប្រសាសន៍​ថា ៖ «ពេល ​បារាំង គេ​ដើម្បី​សុំ​សំណូមពរ​ដល់ បាវ ដាយ ព្រោះ​ជា​មធ្យោបាយ​ដើម្បី​ទប់​ទល់​ពង្រឹង​ពង្រីក​អំណាច​របស់​បារាំង ម្ល៉ោះ​ហើយ​គេ​ក៏​បាន​ប្រគល់​ឲ្យ​យួន​នោះ​ជា​បែប​ផ្នែក​ជា​រដ្ឋបាល​តែ​ ប៉ុណ្ណឹង​ទេ ហើយ​ក្នុង​ការ​ប្រគល់​នោះ គឺ​ចំពោះ​បង​ប្អូន​ខ្មែរ​ក្រោម​លោក​អត់​បាន​ដឹង​ទេ។ បង​ប្អូន​ខ្មែរ​ដែល​នៅ​ទឹក​ដី​កម្ពុជា​ក្រោម គឺ​បាត់​បង់​អ្វី​ទាំង​អស់ រដ្ឋាភិបាល​យួន​គេ​គ្រប់គ្រង​ជា​ហូរហែ។ យើង​ឃើញ​ថា យើង​មាន​សង្គ្រាម​ជា​ហូរហែ ដែល​ហៅ​ថា សង្គ្រាម​ឥណ្ឌូចិន ក៏​ខ្មែរ​យើង​ត្រូវ​សង្គ្រាម​នោះ​បិត​បាំង​នូវ​ការ​ពិត ហើយ​ពិភពលោក​នោះ​ក៏​យល់​ថា រឿង​ទាំង​អស់​នោះ​ជា​រឿង​របស់​ប្រទេស​យួន​ទៅ​វិញ។ អ៊ីចឹង​យើង​បាត់​បង់​អស់​ក្នុង​រយៈពេល ៦០​ប្លាយ​ឆ្នាំ​ហ្នឹង ពុំ​មាន​ការ​តវ៉ា ពុំ​មាន​ការ​ទាមទារ​នូវ​ផ្លូវ​ច្បាប់​ណា​មួយ»

លោក អាង ច័ន្ទរិទ្ធិ អតីត​នាយក​ប្រតិបត្តិ​នៃ​សមាគម​ការពារ​សិទ្ធិ​មនុស្ស​ខ្មែរ​កម្ពុជា​ក្រោម​ នៅ​កម្ពុជា មាន​ប្រសាសន៍​ថា ក្នុង​នាម​លោក​ជា​ខ្មែរ​មួយ​រូប បើ​ទោះ​បី​ជា​លោក​ពុំ​បាន​កើត​នៅ​ឯ​ដែន​ដី​កម្ពុជា​ក្រោម​ក្តី ប៉ុន្តែ​ការ​បាត់​បង់​ដែន​ដី​កម្ពុជា​ក្រោម គឺ​ជា​ការ​ខាត​បង់​ដ៏​ធ្ងន់ធ្ងរ​សម្រាប់​ប្រជាជាតិ​ខ្មែរ​ទាំង​មូល។

លោក អាង ច័ន្ទរិទ្ធិ មាន​ប្រសាសន៍​ថា ៖ «ចំពោះ ​ការ​បាត់​បង់​ដែន​ដី​ កម្ពុជា​ក្រោម គឺ​ជា​រឿង​មួយ​ឈឺ​ចាប់ ជា​រឿង​មួយ​សោកស្តាយ​ជា​ទី​បំផុត ដែល​ទឹក​ដី​មួយ​ផ្នែក​ធំ​ស្ទើរ​តែ​ពាក់​កណ្តាល​នៃ​ប្រទេស​កម្ពុជា​សព្វថ្ងៃ​ នេះ ត្រូវ​បាន​គ្រប់គ្រង និង​ដឹក​នាំ​ដោយ​ប្រទេស​វៀតណាម​មក​ដល់​សព្វថ្ងៃ ហើយ​ជា​រឿង​មួយ​សោក​សង្វេគ​ចំពោះ​ខ្មែរ​យើង​ដែល​គាត់​កំពុង​តែ​រស់​នៅ​ឯ​ដែន ​ដី​កម្ពុជា​ក្រោម ទទួល​រង​នូវ​ការ​រំលោភ ការ​បំបិទ​សិទ្ធិ​សេរីភាព​ច្រើន​មក​ដល់​ពេល​នេះ»

ប្រភព៖ ​អាស៊ីសេរី

Continue Reading...

ពុទ្ធប្រវត្តិ

រាជវង្ស កំណើត
ព្រះបាទ សុទ្ធោទន រាជវង្ស គោតម ព្រះរាជាបក្សសម្ព័ន សាក្យៈសោយរាជសម្បត្តិ នៅនគរកបិលពស្តុ ព្រះអគ្គម
ហេសីព្រះនាម សិរិមហាមយា ជាបុត្រីព្រះរាជាបក្សសម្ព័នកោឌយៈ នៅនគរទេវទហៈ ជាប់ព្រំដែននគរកបិលពស្តុ
ព្រះនាង សិរិមហាមយា ទ្រង់បានសុបិន្និមិត្តឃើញដំរីសមួយ មានភ្លុក៦ ចុះពីស្ថានតុសិត ហើយចូលមកក្នុងព្រះអុទ័រ
ព្រះនាងផ្នែកខាងស្តាំ ទំនាយថា ព្រះនាងនឹងមានរាជបុត្រមួយព្រះអង្គ ប្រកបដោយបុណ្យបារមី យ៉ាងលើសលុបខ្ព
ស់អស់សព្វសត្វទាំងពួង។ តាមរឿងនិទានខ្លាះថា ទេវបុត្ត សន្តុសិត យាងចុះពីឋានតុសិតមកចាប់កំណើតក្នុងផ្ទៃព្រះ
នាង។
ព្រះនាងសិរិមហាមយាទ្រង់ធ្វើដំណើរយ៉ាងទៅកាន់នគរ ទេវទហៈ ដើម្បីរៀបចំប្រសូតបុត្រ ព្រោះតាមទំនៀម
ទម្លាប់នៃព្រះរាជានាសម័យនោះ ភរិយាត្រូវទៅប្រសូត្របុត្រនៅនគរ រឺផ្ទះខាងភរិយា។ ព្រះនាងទ្រង់ធ្វើព្រះរាជដំ
ណើរមកដល់ព្រំដែននៃនគរទាំងពីរ ក្នុងព្រៃលុម្ពិនី ទ្រង់ក៏ប្រសូតបុត្រនៅក្រោមសាលព្រឹក្ស ព្រះពុទ្ធទ្រង់ប្រសូត្រ
នៅថ្ងៃសុក្រ ១៥កើតពេញបូណមី ខែពិសាខ ឆ្នាំច។

ពិធីថ្វាយព្រះនាម

ក្រោយពីព្រះរាជអោរសប្រសូតបានប្រាំថ្ងៃ ពិធីរៀបចំថ្វាយព្រះនាមថា សិទ្ធត្ថ ប្រែថា អ្នកសំរេចប្រយោជន៏គ្រប់
យ៉ាង ត្រូវបានរៀបចំធ្វើឡើងដោយព្រាហ្មណ៍ ៨នាក់ ព្រាហ្មណ៍៧ម្នាក់លើម្រាមដៃពីរទាយថា បើព្រះរាជកុមារស្ថិត
នៅជាក្សត្រ ព្រះអង្គនឹងបានជាស្តេចចក្រពត្តិ បើព្រះអង្គចេញសាងផ្នួសនឹងបានត្រាស់ជាព្រះពុទ្ធ ព្រាហ្មណ៍ម្នាក់នៅ
ក្មេងជាងគេឈ្មោះ កោណ្ឌញ្ញព្រាហ្មណ៍លើកម្រាមដៃតែមួយទាយថា ព្រះរាជកុមារប្រាកដជាបានត្រាស់ជាព្រះពុទ្ធ។
ប្រសូត្របាន៧ថ្ងៃព្រះមាតា ព្រះនាងសិរិមហាមយាទ្រង់សោយទីវង្គត់ ព្រះរាជកុមារសិទ្ធត្ថ ត្រូវបានព្រះមាតុច្ឆាព្រះនា
មមហាបជាបតីគោតមីបីបាច់រក្សាតមក។

រាជពិសេក

ព្រះសិទ្ធត្ថទ្រង់ចំរើនព្រះជន្មបាន ១៦ឆ្នាំ ទ្រង់បានរៀបអភិសេកជាមួយ បុត្រីស្តេចសុប្បពុទ្ធព្រះនាម ពិម្ពាយសោធរា
ដែលជានារីល្អអែកលើសអស់សព្វនារីទាំងពួង។ ដោយចង់អោយព្រះសិទ្ធត្ថក្លាយជាស្តេចចក្រពត្តិ ព្រះបីតាព្រះបាទ
សុទ្ធោទនៈបានរៀបចំចាត់ចែងគ្រប់យ៉ាង ដើម្បីឃាឃាំងអោយព្រះសិទ្ធត្ថទ្រង់គង់នៅជាស្តេចព្រះអង្គទ្រង់ចាត់អោ
យគេសង់ប្រាសាទបី តំរូវទៅតាមកាមរដូវទាំងបី គឺសំរាប់រដូវក្តៅ រដូវរងារ រដូវរំហើយ។ ព្រះសិទ្ធត្ថ និងព្រះនាងពិ
ម្ពា មានព្រះរាជបុត្រមួយ អង្គព្រះនាម រាហុល។

ទេពនិមិត្ត៤យ៉ាង

ដោយចង់អោយព្រះសិទ្ធត្ថបាន ជាស្តេចចក្រពត្តិ ដូចដែលព្រាហ្មណ៍ទាយទុកនោះ ព្រះសុទ្ធោទនទ្រង់ចាត់អោយគេ
យាមមិនអោយមានមនុស្សចាស់ ជរា ឈឺ រឺស្លាប់ អោយព្រះសិទ្ធត្ថទ្រង់យល់ឃើញឡើយ អ្នកបំរើភិលៀតនៅក្នុង
ដំណាក់របស់ព្រះអង្គមានសុទ្ធសឹងយុវវ័យទាំងអស់។ ការគង់នៅក្នុងរាជវាំង ព្រះសិទ្ធត្ថទ្រង់សោយសុខដោយកាម
លោកីយគ្រប់ប្រការ។ នៅក្នុងរាជវាំង ព្រះអង្គទ្រង់ទតឃើញជារឿយៗ ភិលៀង អាមាត្យ ទាំងឡាយដេកលក់ ខ្លះ
ហៀរទឹកមាត់ ខ្លះរបូតសំពត់អាវ នៅស្តូកស្តឹងគ្មានវិញ្ញណដូចជាអង្គត់ឈើមួយដុំ ធ្វើអោយព្រះអង្គទ្រង់មានការខ្វល់
ខ្វាយអផ្សុកក្នុងព្រះកាយយ៉ាងខ្លាំង។ ព្រះអង្គក៏ចេញទៅក្រសាលក្នុងអុទ្យាននាបរមរាជ វាំងដែលព្រះអង្គទ្រង់បានជួប
ទេពនិមិត្ត ៤ប្រការដូចនេះ៖

១ - ទេពនិមិត្ត ជាមនុស្សចាស់ ទេព្តាបាននិមិត្តខ្លួនជាមនុស្សចាស់អោយទ្រង់ទតឃើញ ព្រះអង្គក៏ទ្រង់សួរ
ទៅសេនាមាត្យថា នេះជាអ្វី? ពួកសេនាមាត្យក៏ទូលព្រះអង្គថា ព្រះករុណាលោកម្ចាស់នេះគឺជា «មនុ
ស្សចាស់»។
២ - ទេពនិមិត្ត ជាមនុស្សឈឺ ការក្រសាលនៅក្នុងសួនអុទ្យានបានបន្តទៅមុខទៀត ទេពនិមិត្តទ្រង់និមិត្តជាមនុ
ស្សកំពុងឈឺ ក្តៅក្រហល់ក្រហាយនៅក្នុងខ្លួន ដោយអាការរោគផ្សេងៗ ព្រះអង្គក៏ទ្រង់សួរទៅសេនា
មាត្យទៀតថា ចុះនេះជាមនុស្សយ៉ាងម៉េច ពួកសេនាមាត្យក្រាបទូលថា ព្រះករុណាលោកម្ចាស់មនុស្ស
នេះកំពុងមានជំងឺ
៣ - ទេពនិមិត្ត ជាមនុស្សស្លាប់ ទេពនិមិត្តនៅក្នុងសួនអុទ្យាបានមកនិមិត្តជាមនុស្សកំពុងដេកស្លាប់ហើមស្អុ
យរលួយគួរជាទីខ្ពើមរអើមក្រៃពេក ដោយព្រះអង្គមិនដែលទ្រង់បានទតឃើញក៏សួរទៅសេនាមាត្យ
ដូចមុនដែរ សេនាមាត្យក៏ក្រាបទូលថា មនុស្សយើងតែងមានការបែកធ្លាយរូបកាយស្លាប់យ៉ាងនេះ
ព្រះករុណាលោកម្ចាស់។
៤ - ទេពនិមិត្ត ជាអ្នកបួស ទេពនិមិត្តបីប្រការ គឺ ចាស់ ជរាឈឺ ស្លាប់ ធ្វើអោយ ព្រះសិទ្ធត្ថទ្រង់សង្វេគជា
ពន់ពេក ទ្រង់ធ្វើការពិចារណាទៅលើរូបកាយដោយព្រះអង្គអែងថា បណ្តារូបកាយនៃសត្វលោកទាំង
ឡាយនេះ នឹងមានសភាវ ចាស់ ឈឺ និងឈានដល់ការបែកធ្លាយស្លាប់ ទៅវិញយ៉ាងនេះអែងហ្ន៎ តើមា
នថ្នាំអែណា មានផ្លូវអែណាគេចអោយរួចផុតពីការ ចាស់ ឈឺស្លាប់នេះបានទេ? កំពុងតែគិតសង្វេគដូច
នេះទេពនិមិត្តនិមិត្តជាសមណអ្នកបួសយ៉ាងស្រគត់ស្រគមគួរជាទីជ្រះថ្លានៃសត្វលោកទាំងឡាយអោ
យព្រះអង្គទតឃើញទៀត ព្រះអង្គទ្រង់មានសទ្ធាពេញហរទ័យ ត្រេកអជាក្រៃពេក ចំពោះសមណភេទ
នេះ។
សាងផ្នួស

ក្នុងព្រះជន្ម២៩ឆ្នាំ ព្រះសិទ្ធត្ថ គោតម មានការនឿយណាយ ខ្ពើមរអើមរូបសង្ខារ និងលោកសន្និវាសនេះយ៉ាងខ្លាំង
ហើយព្រះអង្គសព្វព្រះហរទ័យដោះស្រាយបញ្ហា ជិវិតដោយការចេញសាងព្រះផ្នួស ដើម្បីស្វែងរកនូវព្រះសម្មាស
ម្ពោធិញាណធម៌។ កណ្តាលរាត្រីស្ងាត់ព្រះសិទ្ធត្ថ ចូលទៅបបោសអង្អែល រាហុលបុត្រាជាទីស្រលាញ់ ងាកបែរសំ
លឹងទៅភរិយា ពិម្ពាកំពុងលង់លក់ក្នុងបន្ទុំ មានដំណាលថា ទេវតានៅ ស្ថានសន្តុសិតបានចុះមកជួយព្រះសិទ្ធត្ថដោយ
ធ្វើអោយព្រះនាងពិម្ពា និងរាហុល លង់លក់ក្នុងបន្ទំយ៉ាងស៊ប់ ដើម្បីកំអោយភ្ញាក់ធ្វើការរំខានដល់ការសំរេចចិត្ត
របស់ព្រះអង្គ ហើយជប់សេះរាជរដ្ឋ ជូនដំណើរព្រះសិទ្ធត្ថទៅដល់ព្រៃទៅហោង។

ព្រះអង្គទ្រង់ដកព្រះខ័នចាប់ក្តាប់កោរព្រះកេសា ហើយអធិដ្ឋានថា «បើអាត្មាអញនេះ ពិតជាបានត្រាស់ជាព្រះពុទ្ធ
មែន ចូរកេសាទាំងឡាយនៃអាត្មាអញនេះឈប់ដុះតទៅទៀតចុះ» អធិដ្ឋានហើយព្រះសិទ្ធត្ថទ្រង់បាច ព្រះកេសាទាំ
ងឡាយឡើងទៅលើអាកាស ហ្វូងទេវតាទាំងឡាយកាន់ភាជន៍មាស មកទទួលត្រងយកទៅទុកនៅស្ថានទេវលោ
កក្នុងគ្រានោះទៅ។

កោណ្ឌញ្ញព្រាហ្មណ៍ គឺព្រាហ្មមួយអង្គក្មេងជាងគេ ដែលកាលធ្វើពិធីថ្វាយព្រះនាមបានទាយថាព្រះអង្គពិតជាបានត្រា
ស់ដឹងជាព្រះពុទ្ធនោះ កាលបើដឹងថាព្រះសិទ្ធត្ថចេញសាងផ្នួសហើយ ក៏មានសទ្ធាជ្រះថ្លារួមជាមួយសមណព្រាហ្មណ៍៤
អង្គទៀតចេញ ទៅបួសតាមបំរើព្រះអង្គដែរ អ្នកបួសទាំង៥នាក់នោះហៅថា បញ្ចវគិយ៍ភិក្ខុ។

ការសិក្សា និងទុក្ខរកិរិយា

កាលបានបួសស្រេចបាច់អស់ហើយ ព្រះសិទ្ធត្ថ គោត្ដម ទ្រង់បានចូលទៅធ្វើការសិក្សាធម៌ក្នុងសំណាក់ព្រាហ្មណ៍តា
បសពីរព្រះអង្គ មាននាមថា អាឡារតាបស១ និង អុទកតាបស១ ដោយយល់ថាក្នុងសំណាក់តាបសទាំងពីរព្រះអង្គ
ពុំអាចស្វែងរកសម្មាសម្ពោធិញាណនៃការត្រាស់ដឹងបាន ព្រះអង្គក៏បានសំរេចព្រះទ័យលាចាកតាបសទាំងពីរ ហើយ
ស្វែងរកសច្ចៈធម៌ដោយព្រះអង្គអែងវិញ។

ព្រះអង្គទ្រង់ធ្វើទុក្ខរៈកិរិយា គឺការប្រតិបត្តិធម៌យ៉ាងតឹងរឹង ធ្វើអោយមានការពិបាក ដល់រូបកាយយ៉ាងក្រៃលែង ដូច
ជាមានការអត់អាហាររហូតរូបរាងកាយស្គាំស្គមជាខ្លាំង ការប្រព្រឹត្តទុក្ខរៈកិរិយាអស់រយពេល៦ព្រះវស្សា ព្រះអង្គក៏
នៅតែស្វែងរកសច្ចៈធម៌ពុំបានឡើយ។ មានដំណាលថា មានទេពនិមិត្តបានមកដេញពិន ថ្វាយអោយព្រះអង្គទ្រង់បាន
សន្តាប់ ដំបូងខ្សែពិនដែលធូរដេញទៅពុំធ្វើអោយមានការពិរោះទេ ទើបអ្នកដេញចាប់ផ្តើមរិតខ្សែពិនហើយចាប់
ផ្តើមដេញម្តងទៀត ដោយខ្សែពិនរិតតឹងពេកគ្រាន់តែកេះទឹង ខ្សែពិនដាច់បិតតែម្ដងទៅ។ ទេពនិមិត្តជានាក់ដេញពិ
នរៀបចំដាក់ខ្សែពិនជាថ្មី ហើយរៀបរិតអោយត្រូវ មិនតឹងពេក មិនអោយធូពេក លុះរៀបចំបានត្រូវហើយ ទើបចាប់
ដេញបានជាភ្លេងយ៉ាងពិរោះថ្វាយព្រះអង្គទ្រង់បានសន្តាប់ ព្រះសិទ្ធត្ថ គោត្ដម ទ្រង់ពិចារណាប្រៀបធៀបការប្រព្រឹត្ត
ប្រតិបត្តិ ដោយយកពិធីដេញពិនជាគោលឃើញថា ការធ្វើប្រតិបត្តអោយតឹងរ៉ឹងពេកក៏ជាហេតុមិនអាចនាំមកនូវកា
រត្រាស់ដឹងបានឡើយ ហើយការប្រព្រឹត្តប្រតិបត្តតឹងរ៉ឹងពេកធ្វើអោយដាច់ ក៏ជាហេតុមិនអាចអោយព្រះអង្គត្រាស់
ដឹងបានឡើយ។ លុះទ្រង់ពិចារណាហេតុផលដូចនេះ ហើយទើបព្រះអង្គទ្រង់លះបង់ការធ្វើទុក្ខរៈកិរិយាចោល ហើ
យចាប់ផ្តើមសោយ អាហារជាធម្មតាវិញ។

ព្រះបញ្ចវគិយភិក្ខុឃើញដូចនោះ ក៏គិតគ្នាថា អោ!.ព្រះសិទ្ធត្ថ គោតម អស់សេចក្តីព្យាយាមហើយតើ ព្រះអង្គមិន
អាចត្រាស់ដឹងជាព្រះពុទ្ធបានឡើយ ហើយក៏បបួលគ្នាឈប់តាមបំរើព្រះអង្គទៀតតាំងពីនោះមក។

ត្រាស់ដឹង

ក្រោយពីលះបង់ចោលការធ្វើទុក្ខរៈកិរិយា ព្រះសិទ្ធត្ថក៏ចាប់ផ្តើមប្រព្រឹត្តប្រតិបត្តិតាមបែបមជ្ឈិមបដិបទាវិញ ព្រះ
អង្គទ្រង់យ៉ាងទៅកាន់ រដ្នមគធ ក្នុងស្រុកពោធិគយា ទ្រង់យាងទៅដល់មាត់ស្ទឹងនរញ្ជរ ដ៏មានទឹកថ្លាគួរជាទីស្នាក់អា
ស្រ័យនៃសមណទាំងឡាយ ទ្រង់គង់នៅក្រោមដើមពោធិព្រឹក្សមួយខាងលិចស្ទឹង បែរព្រះភក្តទៅទិសបូព៌ទ្រង់យក
ស្បូវភ្លាំងដែលសាត្ថីយកុមារប្រគេននៅតាមផ្លូវ ទៅក្រាលធ្វើជាកំរាលគង់ពីលើ មានសេចក្តីដំណាលថា រតនបល័្លង្គ
មួយកំពស់១៤ហត្ថ ផុសទ្រព្រះអង្គពីក្រោម ព្រះសិទ្ធត្ថទ្រង់គង់ភ្នែនពែនព្រះបាទលើរតនបល្ល័ង្គដោយសុខស្រួល
ហើយ តាំងអារម្មណ៍អធិដ្ឋានដោយអង្គថា៖ «ស្បែក សរសៃ សាច់ និង ឈាម របស់អាត្មាអញ ចូររឺងស្ងួតចុះ បើអា
ត្មាអញមិនបានសំរេចការត្រាស់ដឹងទេ អាត្មាអញនឹងមិនក្រោក ចាកពីរតនបល្ល័ង្គនេះឡើយ»។ ព្រះអង្គទ្រង់ចាប់ផ្តើ
មចំរើន អានាបានុស្សតិ ធ្វើព្រះចិន្តាអោយស្ងប់ចាកនីវរណធម៌ទាំងឡាយ ហើយទ្រង់បានសំរេចឈានជាលំដាប់។
ទ្រង់សញ្ជឹងគិតឃើញនូវស្ទឹងសង្ខារខន្ធ និងសញ្ញាខន្ធ ដែលហូរតាមបណ្តោយស្ទឹងរូបខន្ធ និងវិញ្ញាណខន្ធ ទ្រង់ឆ្វេង
យល់ឃើញ សត្វលោកកំពុងជាប់ជំពាក់គ្មានទីបញ្ចប់ នូវទុក្ខវេទនា ក៏ព្រោះតែការភ័ន្ដច្រលំនៃសញ្ញាខន្ធរបស់គេ
មនុស្សម្នាក់ៗមានជំនឿថា អ្វីៗដែលជារបស់មិនទៀងទាត់ ថាជារបស់ទៀងទាត់ អ្វីៗដែលមិនមែនរបស់ខ្លួន អនត្តា
ថាជារបស់ខ្លួន ព្រះអង្គទ្រង់បានបញ្ចេញអោយឃើញ នូវការយល់ដឹងរបស់ព្រះអង្គចំពោះភាវៈខាងគំនិតប្រាជ្ញាដែល
ជាប្រភពនៃសេចក្តីទុក្ខ ដូចជាការភ័យខ្លាច ខឹង ស្អប់ ក្រអឺតក្រអាង ច្រណែន ប្រចណ្ឌ លោភ និងល្ងង់ខ្លៅជាដើម។
សេចក្តីទុក្ខប្រភេទនេះ មានភាពផ្ទុយស្រលះ និងការពិចារណាដ៏ត្រឹមត្រូវ ព្រះអង្គទ្រង់ឆ្វេងយល់យ៉ាងច្បាស់ថា ប្រ
ភពទុក្ខទាំងឡាយពិតជាកើតឡើងដោយសារអវិជ្ជា។ ដើម្បីរំដោះសេចក្តីទុក្ខនេះ ត្រូវទំលុះនូវអវិជ្ជា ហើយរុលចូល
ជ្រៅទៅក្នុងបេះដូងរបស់វា និងវែករក បុព្វហេតុ នៃសេចក្ដីពិតនៃស្ទឹងទាំង៥គឺ៖

រូបខន្ធ១
វេទនាខន្ធ១
សញ្ញាខន្ធ១
សង្ខារខន្ធ១
វិញ្ញាណខន្ធ១
អិលូវនេះព្រះអង្គទ្រង់បានយល់ច្បាស់ថា ភាពពិតមិនស្ថិតស្ថេរ អនិច្ចំ និងភាពមិនមែនជារបស់ខ្លួន អនត្តា គឺចាកលក្ខ
ខណ្ឌចាំបាច់នៃជីវិត បើគ្មានធម៌ អនិច្ចំ និងអនត្តាទេ ក៏គ្មានអ្វីអាចកើតឡើងចំរើនលូតលាស់បានឡើយ។
ផ្ចាញ់មារ

ក្នុងពេលព្រលប់ ព្រះសិទ្ធត្ថ ទ្រង់គង់លើរតនបល្លង្គក្រោមពោធិព្រឹក្ស ទ្រង់បានផ្ចាញ់មារ ដែលនាំកូនស្រីក្រមុំទាំង
បីនាក់គឺ នាងតណ្ហា១ នាងអរតី១ និង នាងរាគា១ មកបញ្ចូលចិត្តព្រះសមណគោតម ដើម្បីអោយព្រះអង្គលះបង់
ការស្វែងរកការត្រាស់ដឹងចោល តែព្រះសមណគោតមពុំមានការចាប់រម្មណ៏ឡើយ ធ្វើអោយនាងទាំងបីវិនាសអន្តរ
ធានទៅ។ បន្ទាប់ពីទទួលបរាជ័យក្នុងការបញ្ចុះបញ្ចូលចិត្តព្រះសមណគោតមមក ក្រុងមារនៅ តែមានចិត្តរិស្សាច
ង់ផ្ចាលផ្ចាញ់ព្រះអង្គទៀត មារបានលែងកងទ័ព បិសាចកាចសាហាវតូចធំទាំងឡាយជាច្រើនអោយមកច្បាំងដណ្តើ
មយកបល័្លង្គពីព្រះអង្គទៀត។ មារជិះលើដំរីឈ្មោះ គ្រីមេខលា កំពស់១៥០យោជន៍(១យោជន៍មាន១៦ គីឡូម៉ែត្រ)
និមិត្តដៃមួយពាន់កាន់នូវគ្រឿងសាស្រ្តាវុធគ្រប់ប្រការ មានតំណាលថា មារបានបញ្ចេញកងពលសេនាដ៏ច្រើនតាន់
តាប់មកពីមុខកំរាស់ ១២យោជន៏ ខាងឆ្វេងស្តាំ កំរាស់១២យោជន៍ ខាងលើ៩យោជន៍។ ទេវតាទាំងឡាយដែលជានា
ក់ថែរក្សាព្រះអង្គ មានសក្កទេវរាជ មហាព្រហ្ម ស្តេចនាគកាឡ បានបញ្ចេញរិទ្ធធ្វើអោយកង ពលរបស់មារខ្លបខ្លា
ចរត់ប្រាសអាយុរៀងៗខ្លួន។

កងពលមារមួយកងទៀតលើកមកពីទិសអុត្តរ មារាធិរាជដែលភ័យញញើតស្រែកប្រាប់ពលរេហ៍ថា នែពួកយើង សិទ្ធ
ត្ថនេះមានរិទ្ធបារមីខ្លាំងពូកែណាស់ ចូរពួកយើងកុំចូលមកចំពីមុខ។ មារចាប់ផ្លែងសអោយកើត ជាខ្យល់ព្យុះដែល
មានកំលាំងបោកបក់ភ្នំអោយរលំបាន តែខ្យល់នោះមិនបានធ្វើអោយកំរើកសូម្បីតែជាយស្បង់ចីវរព្រះ អង្គបន្តិច
ឡើយ មារបង្កើតអោយមាន ភ្លើង រន្ទះ ផ្លេកបន្ទោរ ភ្លើង ភក់ក្តៅ ងងឹត សូន្យសុងពីគ្រប់ទិសទី និងគ្រឿងប្រហារ
ផ្សេងៗ បាចសាចមកលើព្រះអង្គ តែគ្រឿងប្រហារទាំងនោះ មិនបានបៀតបៀនអ្វីដល់ព្រះអង្គឡើយ តែក្លាយទៅ
ជាគ្រឿងសក្ការបូជាព្រះអង្គទៅវិញ។ ឃើញដូចនោះ មារាធិរាជក៏បរដំរីដៃកាន់អាវុធ១ពាន់ចូលទៅជិតព្រះអង្គស្រែ
កគំរាមថា៖ «នែសិទ្ធត្ថ! ចូរអ្នកដើរចេញពីរតនបល្លង្គនេះភ្លាមទៅ រតនបល្លង្គនេះរបស់យើង» ព្រះសមណគោតម
ទ្រង់ត្រាស់ពោលទៅកាន់មារវិញថា «ម្នាលមារ រតនបល្លង្គនេះ កើតមកមិនមែនសំរាប់រូបអ្នកទេ គឺពិតជាកើត
មកសំរាប់យើង ដែលជាអ្នកបំពេញនូវបារមីទេតើ អ្នកមិនមែនជាអ្នកបំពេញបារមីទេ ចូរថយចេញភ្លាមទៅ»។

ក្រុងមាររិតតែខឹងខ្លាំងឡើង ហើយក៏គ្រវែងចក្រាវុធ ដ៏មានមុខស្រួចសំដៅព្រះអង្គចក្រាវុធនោះក៏ក្លាយជាពិដានការ
ពារព្រះអង្គទៅវិញ អែក្រុមពលរេ ដែលដកភ្នំគ្រវែងមកលើព្រះអង្គពេលនោះដែរ តែភ្នំទាំងនោះក្លាយជាកំរងផ្កា
បូជាព្រះអង្គទៅវិញ។ ដោយទល់គំនិត មិនដឹងនឹងរកអ្វីតទល់យកឈ្នះលើព្រះអង្គបាន មារសំលុតព្រះអង្គថា តើព្រះ
អង្គមានភស្តុតាងគុណធម៌អ្វីជាអាង។ ព្រះពុទ្ធធ្វើការត្រិះរិះថា រតនបល្ល័ង្គតែងកើតមានដល់ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធគ្រប់ព្រះ
អង្គ ហើយរតនបល្ល័ង្គនេះកើតឡើងចំពោះអាត្មាអញ ហើយក៏សំរាប់តែអាត្មាអញតែម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ ទ្រង់ព្រះចិន្តា
ដូចនេះហើយក៏សួរទៅមារវិញថា «ម្នាលមារ បើរតនបល្ល័ង្គនេះជារបស់អ្នក តើអ្នកមានអ្វីជាសាក្សី » ក្រុងមារឆ្លើយ
តបដោយខែងរែងថា «ពលរេហ៍យើងទាំងអស់នេះជាបន្ទាល់» ចុះសិទ្ធត្ថអែងវិញ មានអ្វីជាសាក្សី។ ព្រះសមណគោ
តមទ្រង់លើក ព្រហស្ថស្តាំ ចង្អុព្រះធរណី និងអំពាវនាវប្រាប់ធរណី អោយជួយធ្វើសាក្សី ទទួលដឹង លឺនូវអំពើល្អរប
ស់ព្រះអង្គ ព្រះអង្គទ្រង់ត្រាស់ថា ក្រលាមហារប្រថពីនេះហើយជាសាក្សីរបស់យើង។

មុទ្រ រឺកាយវិការនៃព្រះហស្ថនេះគឺ «ការផ្ចាញ់មារ» រឺថា «ការយកព្រះធរណីធ្វើ ជាសាក្សី» គ្រាន់តែមានព្រះបន្ទូល
ដូច្នេះ មហាប្រថពីក៏លាន់រញ្ជួយកក្រើកឡើង ទទួលខ្លួនជាសាក្សីបន្ទល់ចំពោះព្រះអង្គ ក្នុងគ្រានោះព្រះអង្គទ្រង់នឹក
ដល់ដំរី បច្ច័យនាគេន្ទ ដែលព្រះអង្គទ្រង់ប្រទានដល់អ្នកស្រុកកលិង្ករាស្រ្ត កាលព្រះទ្រង់សោយព្រះជាតិជា វេស្សន្ត
ពោធិសត្វ គ្រានោះដំរីគ្រីមេខលា ដែលជាអតីតជាតិ ជានាគេន្ទេនោះ ក៏អោនក្បាល លុតជង្គង់ក្រាបថ្វាយបង្គំព្រះ
អង្គដោយគោរព រីនាងគង្ហីងព្រះធរណីបានចេញមក ហើយយកដៃច្បូតសក់ហូរចេញជាទឹកក្លាយជាសមុទ្រ លេចព
លរេហ៏មហាមារអស់ជាច្រើន។ មហាមារឃើញដូច្នោះហើយក៏ក្រាបថ្វាយបង្គំព្រះអង្គដោយសរសើរថា «បពិតម
ហាបុរស អ្នកជាអ្នកមានញាណញេយ្យដ៏អស្ចារ្យមែន យើងខ្ញុំព្រះករុណាសូមនមស្សការដោយគោរព»។

ព្រលឹមអរុណរះ ព្រះនាងសុជាតាបានរៀបចំម្ហូបអាហារ ដើម្បីយកទៅថ្វាយបូជា ដល់ដើមពោធិព្រឹក្សដែលព្រះនាង
បានធ្វើការបន់ស្រន់សុំរាជបុត្រនៅទីនោះ មកដល់ដើមពោធិព្រឹក្ស ព្រះនាងទ្រង់យល់ឃើញព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធត្រេក
អប្រកបដោយ សទ្ធាជ្រះថ្លាជាក្រៃពេក ហើយបានថ្វាយ មធុបាយះ អៃដ៏ភាជន៍មាសដល់ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ ព្រះអង្គទ្រ
ង់ពូតមធុបាយៈជា ៧ពុំនូតហើយទ្រង់សោយ ទ្រង់បានយកភាជន៍មាសគ្រវែងចូលទៅក្នុងគង្គារ ដែលលិចទៅបះទង្គិ
ចភាជន៍មាសនៃព្រះពុទ្ធអង្គមុនៗ ធ្វើអោយនាគរាជដែលកំពុងដេកលក់ភ្ញាក់ឡើងហើយប្រកាសថា អោ! មានព្រះ
ពុទ្ធត្រាស់ដឹងមួយអង្គទៀតហើយតើ! ព្រះសមណ សិទ្ធត្ថ គោតម បានត្រាស់ជាព្រះពុទ្ធនៅថ្ងៃពុធ ១៥កើត ពេញបូ
ណ៌មី ខែពិសាខ ឆ្នាំរកា ក្នុងព្រះជន្ម ៣៥វស្សា។

បឋមទេសនា

ព្រះពុទ្ធទ្រង់ត្រាស់ថា សភាវៈធម៌របស់តថាគតអញនេះ រមែងមិន
ញ៉ាំងសត្វទាំងឡាយណាដែលដិតជាប់កាមអោយត្រាស់ដឹងបានឡើយ
តថាគត នឹងមិនធ្វើការប្រៀនប្រដៅ ដល់សត្វលោកដោយប្រការ
យ៉ាងនោះឡើយ។ គ្រានោះសហម្បតីព្រហ្មជាអិសីលោកា ទ្រង់ចូល
កលព្រះសាស្តាអោនសិរសីលើដៃបង្គំអារាតនាអោយព្រះអង្គទ្រង់
ប្រោសប្រណីដល់សត្វនានា ព្រះពុទ្ធក៏ទ្រង់អនុគោល យល់ព្រមទទួ
លសំដែងធម៌ ទេសនាអោយសត្វលោកដោយករុណាតាំងពីពេល
នោះមក។ ព្រះពុទ្ធទ្រង់និមន្តទៅកាន់ក្រុងពារាណសី ចូលទៅព្រៃអិ
សីបបនមិគទាវន្ត ជាទីស្នាក់អាស្រ័យនៃបញ្ចវគិយភិក្ខុ ភិក្ខុ៥អង្គបាន
ឃើញព្រះពុទ្ធទ្រង់យាងមកពីចំងាយ ក៏ជំនុំប្រាប់គ្នាថា យើងទាំងឡា
យចូរកុំធ្វើគារវបង្គំព្រះសិទ្ធត្ថ ដែលអស់សេចក្តីព្យាយាមរលីងហើយ
នោះអោយសោះ តែដោយអំណាចបុណ្យបារមីនៃព្រះអង្គ ពេលដែ
លព្រះពុទ្ធទ្រង់យាងមកដល់ បញ្ចវគីយ៏ ទាំងប្រាំបែរជាក្រាបបង្គំនិមន្តព្រះតថាគតដោយជ្រះថ្លាក្រៃលែងទៅវិញ។
ព្រះអង្គទ្រង់សន្តោសប្រោសទេសនា ធម្មចក្រកប្បវត្តនសូត្រ ដែលហៅថាបថមទេសនាប្រោសដល់បញ្ចវគីយ៍បាន
សំរេចសោតាបត្តមគ្គក្នុងគ្រានោះអែង។
តាំងពីពេលនោះមកមានមនុស្សជាច្រើន បានចូលទៅបួសរៀនក្នុងសំណាក់ព្រះអង្គ ហើយបានសំរេចមគ្គផលទៅ
តាមការគួររៀងៗខ្លួន។ ព្រះអង្គទ្រង់យាងទៅកាន់ក្រុងកបិលពស្តុ ចូលទៅកាន់សំណាក់ ព្រះបាទសុទ្ធោទន បីតានិង
ព្រះនាងពិម្ពាយ ជាព្រះជយា។ ព្រះនាងពិម្ពាទ្រង់បង្គាប់អោយរាហុល បុត្រចូលទៅ សុំចែកទ្រព្យសម្បត្តិពីសំណាក់
បីតា ព្រះពុទ្ធក៏ទ្រង់បំបួសរាហុលជាសាមេណរតាំងពីពេលនោះមក។

ពុទ្ធកិច្ច

ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទ្រង់បំពេញពុទ្ធកិច្ច ៥ប្រការជានិច្ចអស់រយៈពេល ៣៥វស្សាគឺ៖

នៅពេលព្រលឹម ទ្រង់និមន្តបិណ្ឌបាត
នៅពេលរសៀល ទ្រង់សំដែងធម៌ទេសនាប្រោសដល់សាធារណជន។
នៅពេលព្រលប់ ទ្រង់ប្រទានអោវាទដល់ភិក្ខុសង្ឃទាំងឡាយ។
នៅពេលកណ្តាលអទ្រាត ទ្រង់ដោះស្រាយប្រស្នាទេវតាទាំងឡាយ។
នៅពេលជិតភ្លឺ ទ្រង់ប្រមើមើលសត្វដែលមាននិស្ស័យ និងអិតនិស្ស័យ។
ដាក់ព្រះជន្ម

ពេលចេញវស្សាទី៤៥ ក្នុងព្រះជន្មាយុ ៨០ព្រះវស្សា នាថ្ងៃ ១៥កើតពេញបូណមីខែ មាឃ ឆ្នាំម្សាញ់ ព្រះពុទ្ធទ្រង់ដា
ក់អាយុ ដោយប្រាប់មារថា ព្រះអង្គនឹងចូលបរិនិព្វានក្នុងរយពេលបីខែទៀត។ ព្រះភិក្ខុសង្ឃទាំងឡាយជាសាវក ជាពិ
សេសគឺ ព្រះអានន្ទ ជាអ្នកបំរើព្រះអង្គផ្ទាល់ កាលបើដឹងថាព្រះពុទ្ធបានកំណត់អាយុសង្ខាររួចទៅហើយ ក៏យំសោក
ស្តាយអាយុសង្ខារព្រះអង្គយ៉ាងខ្លាំង មិនទាន់ចង់អោយព្រះអង្គចូលបរិនិពា្វនឡើយ។

បរិនិពា្វន

ក្រោយពេលដាក់ព្រះជន្មរួចហើយព្រះអង្គទ្រង់និមន្តទៅបិណ្ឌបាតគ្រប់ទិសទី ហើយ នៅទីបំផុតព្រះអង្គទ្រង់យាងទៅ
ដល់នគរកុសិនារា ព្រះអង្គទ្រង់ប្រឈួនយ៉ាងខ្លាំង ក្រោយពីបានសោយសាច់ជ្រូកដែលប្រគេនដោយ នាយចុន្ទៈ ទ្រង់
យាងចូលទៅដល់ ព្រៃសាលវន្ត ហើយទ្រង់ត្រាស់អោយអានន្ទ រៀបកន្លែងថ្វាយព្រះអង្គផ្ទុំ ព្រះអង្គទ្រង់ផ្ទុំផ្អៀងទៅ
ខាងស្តាំ ព្រះបាទឆ្វេងត្រួតលើព្រះបាទស្តាំ ពេលបច្ឆឹមរាត្រីព្រះអង្គទ្រង់ត្រាស់ដល់ភិក្ខុទាំងឡាយថា «អ្វីៗដែលកើត
មានហើយ ផ្តុំឡើងហើយ តែងមានសភាវៈធម៌ និងរលត់ទៅវិញជាធម្មតា អ្នកទាំងឡាយចូរញ៉ាំងប្រយោជន៍អោយ
សំរេចដោយកិរិយាមិនប្រមាថចុះ» ព្រះពុទ្ធទ្រង់មានពុទ្ធដិការតែប៉ុណ្ណាះ ព្រះអង្គក៏ទ្រង់រលត់ខន្ធក្នុងពេលនោះទៅ។
ព្រះពុទ្ធចូលបរិនិពា្វននៅ ថ្ងៃអង្គារ ១៥កើតពេញបូណមី ខែពិសាខ ឆ្នាំម្សាញ់ ៥៤៣ មុនគស ក្នុងព្រះជន្ម ៨០ឆ្នាំ។
Continue Reading...

គាថាសូមសេចក្តីសុខ

អាកាសដ្ឋា ចភុម្មដ្ឋា ទេវា នាគា

មហិទ្ធិកា បុញ្ញំ នោ អនុមោទន្តុ ចិរំ រក្ខន្តុ សាសនំ

ទេវតាទាំងឡាយស្ថិតនៅព្ធដ៏អាកាសក្តី ស្ថិតនៅលើផែនដីក្តី នាគទាំងឡាយមាន ឫទ្ធានុភាព​ច្រើនក្តី ចូរអនុមោទនានូវបុណ្យនៃយើងទាំងឡាយ ចូររក្សានូវព្រះពុទ្ធសាសនា (ឲ្យបានសុខ ចម្រើន) អស់កាលជាយូរអង្វែងទៅ ។

អាកាសដ្ឋា ចភុម្មដ្ឋា ទេវា នាគា

មហិទ្ធិកា បុញ្ញំ នោ អនុមោទន្តុ ចិរំ រក្ខន្តុ រាជានោ

ទេវតាទាំងឡាយស្ថិតនៅព្ធដ៏អាកាសក្តី ស្ថិតនៅលើផែនដីក្តី នាគទាំងឡាយមាន ឫទ្ធានុភាព​ច្រើនក្តីចូរអនុមោទនានូវបុណ្យនៃយើងទាំងឡាយ ចូររក្សានូវព្រះរាជាទាំង​ឡា​យ​​ (ឲ្យបានសុខ ចម្រើន)​​ អស់កាលជាយូរអង្វែងទៅ ។

អាកាសដ្ឋា ចភុម្មដ្ឋា ទេវា នាគា

មហិទ្ធិកា បុញ្ញំ នោ អនុមោទន្តុ ចិរំ រក្ខន្តុ ញាតយោ

ទេវតាទាំងឡាយស្ថិតនៅព្ធដ៏អាកាសក្តី ស្ថិតនៅលើផែនដីក្តី នាគទាំងឡាយមាន ឫទ្ធានុភាព​ច្រើនក្តី ចូរអនុមោទនានូវបុណ្យនៃយើងទាំងឡាយ ចូររក្សានូវញាតិទាំងឡាយ (ឲ្យបានសុខ ចម្រើន) អស់កាលជាយូរអង្វែងទៅ ។

អាកាសដ្ឋា ចភុម្មដ្ឋា ទេវា នាគា

មហិទ្ធិកា បុញ្ញំ នោ អនុមោទន្តុ ចិរំ រក្ខន្តុ បាណិនោ

ទេវតាទាំងឡាយស្ថិតនៅព្ធដ៏អាកាសក្តី ស្ថិតនៅលើផែនដីក្តី នាគទាំងឡាយមាន ឫទ្ធានុភាព​ច្រើនក្តី ចូរអនុមោទនានូវបុណ្យនៃយើងទាំងឡាយ ចូររក្សានូវសត្វទាំងឡាយ (ឲ្យបានសុខចម្រើន) អស់កាលជាយូរអង្វែងទៅ ។

អាកាសដ្ឋា ចភុម្មដ្ឋា ទេវា នាគា

មហិទ្ធិកា បុញ្ញំ នោ អនុមោទន្តុ ចិរំ រក្ខន្តុ នោ សទា៕

ទេវតាទាំងឡាយស្ថិតនៅព្ធដ៏អាកាសក្តី ស្ថិតនៅលើផែនដីក្តី នាគទាំងឡាយមាន ឫទ្ធានុភាព​ច្រើន​ក្តីចូរអនុមោទនានូវបុណ្យនៃយើងទាំងឡាយ ចូររក្សានូវយើងទាំងឡាយ (ឲ្យបានសុខ​ចម្រើន​)​ អស់កាលជាយូរអង្វែងទៅ ។
Continue Reading...

ពុទ្ធភាសិត

១ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទ្រង់ត្រាស់ថា «កោសជ្ជំ ភយតោ ទិស្វា វិរិយារម្ភញ្ច ខេមតោ
អារទ្ធវីរិយោ ហោថ ឯសា ពុទ្ធានុសាសនី។
» ប្រែថាៈ អ្នកទាំងឡាយឃើញ
សេចក្តីខ្ជិលថាជាភ័យ ទាំងឃើញការប្រារព្ធសេចក្តីសេចក្តីព្យាយាមជាធម៌ក្សេម
(ចាកភ័យ) ចូរប្រារព្ធសេចក្តីព្យាយាមចុះ នេះជាពាក្យប្រៀនប្រដៅរបស់ព្រះពុទ្ធ៕
២ព្រះបរមគ្រូជាម្ចាស់ទ្រង់ត្រាស់សំដែងថាៈ «ញាតិមិត្តា សហជ្ជា ច បរិវជ្ជេតិ កោធនំ»

បានសេចក្តីថា ញាតិមិត្តទាំងឡាយតែងចៀស វាងនូវបុគ្គលហៃក្រោធ គឺមនុស្សចិត្ត
ស្រាលឆាប់ខឹង។ សេចក្តីក្រោធខឹងជាកិលេសធម៌(១) ហើយជាបហានធម៌(២)ត្រូវ
កំចាត់បង់ឲ្យអស់ពីខន្ធសន្តាន។ ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធជាម្ចាស់ទ្រង់ត្រាស់ថាៈសម្លាប់សេចក្តី
ក្រោធបានទើបដេកជាសុខ។ សម្លាប់សេចក្តីក្រោធបានទើបមិនសោយសោក។ សេចក្តី្ក
ក្រោធនេះកើតឡើងព្រោះមិនមានសេចក្តីអត់ធន់ តែងចម្រើនឡើង ទោះបីតិចក៏ទៅជា
ច្រើនបាន។ អ្នកក្រោធជាមនុស្សមានសម្បុរអាក្រក់។ ចូរហាមឃាត់ចិត្តកុំឲ្យសេចក្តីក្រោធ
គ្របសង្កត់បាន។

៣ ន ហិ វេរេន វេរានិ សម្មន្តីថ កុទាចនំ, អវេរេន ច សម្មន្តី ឯស ធម្មោ សន្តនោ ។
«ក្នុងកាលណាៗក៏ដោយ ធម្មតាពៀរទាំងឡាយក្នុងលោកនេះមិនដែលស្ងប់រម្ងាប់ដោយ
ការចងពៀរឡើយ, តាមការពិតពៀរទាំងឡាយតែងស្ងប់រម្ងាប់ដោយការមិនចងពៀរ,
នេះជាធម៌ចាស់មានយូរណាស់មកហើយ»។ គម្ពីរធម្មបថ

(១) កិលេសធម៌ = ធម៌ជាគ្រឿងនាំឲ្យសៅហ្មង
(២) បហានធម៌ = ធម៌ដែលត្រូវលះចេញ
(បានន័យថា សេចក្តីក្រោធជាធម្មជាតិដែលមិនត្រូវសន្សំទុកក្នុងចិត្ត)

៤អក្កោច្ឆិ មំ, អវធិ មំ, អជិនិ មំ, អហាសិ មេ, យេ ច តំ ឧបនយ្ហន្តិ, វេរំ តេសំ ន សម្មតិ ។
អក្កោច្ឆិ មំ, អវធិ មំ, អជិនិ មំ, អហាសិ មេ, យេ ច តំ នូមនយ្ហន្តិ, វេរំ តេសូបសម្មតិ ។

ជនទាំងឡាយណា ចងសេចក្តីក្រោធខឹងនោះទុកយ៉ាងនេះថា អ្នកនោះបានជេរអញ
អ្នកនោះបានវាយ អញ អ្នកនោះបានឈ្នះអញ អ្នកនោះបានលួចរបស់អញ ពៀរវេរា
របស់ជនទាំងឡាយនោះ នឹងមិនស្ងប់រម្ងាប់ឡើយ ។ ឯជនទាំងឡាយណា មិនចូល
ទៅចងសេចក្តីក្រោធខឹងនោះទុកយ៉ាងនេះថា អ្នកនោះបានជេរអញ អ្នកនោះបាន
វាយអញ អ្នកនោះបានឈ្នះអញ អ្នកនោះបានលួចរបស់អញ ពៀរវេរារបស់ជនទាំង
ឡាយនោះនឹងស្ងប់រម្ងាប់បាន ។ ~គម្ពីរធម្មបទ~

៥គាថាធម្មបទសម្រាប់សាធុជនទាំងឡាយអានហើយពិចារណា បើមិនចេះឬមិនចូលចិត្តអាន

ភាសាបាលីទេ សូមអានតែសម្រាយចុះ។ ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទ្រង់ត្រាស់ថាៈ

មនោបុព្វង្គមា ធម្មា មនោសេដ្ឋា មនោមយា, មនសា ចេ បទុដ្ឋេន ភាសតិវា ករោតិ វា,
តតោ នំ ទុក្ខមន្វេតិ ចក្កំវ វហតោ បទំ ។

ប្រែថាៈ ធម៌ទាំងឡាយមានចិត្តជាធំ មានចិត្តប្រសើរបំផុត សម្រេចមកពីចិត្ត បើបុគ្គលមាន
ចិត្តត្រូវទោសៈប្រទូសរ៉ាយហើយ ទោះនិយាយក្តី ធ្វើក្តី (ក៏អាក្រក់ដែរ), ព្រោះអំពើអាក្រក់
នោះឯងហើយសេចក្តីទុក្ខរមែងដេញជាប់តាមក្រោយបុគ្គលនោះ ដូចជាកង់រទេះវិលតាម
ស្នាមជើងគោដែលអូសនឹមរទេះ យ៉ាងដូច្នោះឯង ។

មនោបុព្វង្គមា ធម្មា មនោសេដ្ឋា មនោមយា, មនសា ចេ បទុដ្ឋេន ភាសតិវា ករោតិ វា,
តតោ នំ សុខមន្វេតិ ឆាយាវ អនុបាយិនី។

ប្រែថាៈ ធម៌ទាំងឡាយមានចិត្តជាធំ មានចិត្តប្រសើរបំផុត សម្រេចមកពីចិត្ត បើបុគ្គលមាន
ចិត្តជ្រះថ្លាហើយ ទោះនិយាយក្តី ធ្វើក្តី (ក៏ល្អទាំងអស់), ព្រោះចិត្តជ្រះថ្លានោះឯង សេចក្តី
សុខរមែងតាមជាប់បុគ្គលនោះដូចស្រមោលដែលអន្ទោលតាមប្រាណ យ៉ាងដូច្នោះឯង។

ឧដ្ឋានេនប្បមាទេន សញ្ញោមន ទមេន ទីបំ

កយិរាថ មេធាវី យំ ឱឃោ នាភិតីរតីតិ។

ប្រែថា

អ្នកមានប្រាជ្ញា គប្បីធ្វើនូវកោះឯណាដែលឱឃៈមិនគ្រប់សង្កត់ហើយ ដោយការ ប្រឹងប្រែង​មិនប្រមាទផង ដោយការសង្រួមផង ដោយការទូន្មានផង។ បណ្តាបទ ទាំងឡាយក្នុងគាថានេះ បទថា ទីបំ កយិរាថ មានសេចក្តីថាសត្វលោក គប្បីធ្វើនូវ កោះ គឺអរហត្តផលឱ្យកើតឡើង​ដើម្បី​ជាទីពឹងរបស់ខ្លួនួក្នុងសមុទ្រ គឺសង្សារដ៏ ជ្រៅក្រៃលែង ដែលសត្វលោកទីពឹងបានដោយ លំបាកក្រៃ​ពេកក្នុងសង្សារនេះ អ្នកប្រាជ្ញដល់ព្រមហើយ ដោយបញ្ញាដែលកើតពីឱជៈធម៌ទាំងឡាយ៤ កើត​ហើយ ព្រោះហេតុនេះ ដូច្នេះគឺដោយសេចក្តីព្យាយាម ប្រឹងប្រែងដោយការរលឹកមិន ប្រាសចាក​ដោយសេចក្តីមិនប្រមាទ ក្នុងសីលដ៏បរិសុទ្ធទាំង៤ ដោយការសង្រួម និងទូន្មាននូវឥន្ទ្រីយទាំង៦។

-គោលការប្រព្រឹត្តរបស់មនុស្សល្អគឺ ធ្វើជាកូនដែលល្អ ធ្វើជាសិស្សដែលល្អ ធ្វើជាមិត្ត
ដែលល្អ ធ្វើជាប្រជាជនដែលល្អនិងធ្វើជាពុទ្ធសាសនិកជនដែលល្អ ។

-គោលចំណុចដែលមនុស្សល្អត្រូវធ្វើគឺ គិតល្អ និយាយល្អ ធ្វើល្អ សេពគប់មនុស្សល្អ
និងទៅកាន់ស្ថានទីដែលល្អ ។

-គោលដៅរបស់មនុស្សល្អ គឺការរួចផុតចាកទុក្ខទាំងពួង ។ «បទពិចារណា»


Continue Reading...
 
ឡើងទៅខាងលើទំព័រ ចុះទៅខាងក្រោមទំព័រ