រឿងទុំទាវ១

វគ្គទី១
សូម ចាប់និយាយពីបុរសឈ្មោះទុំមានទីកន្លែងកំណើតនៅស្រុកបាភ្នំ ខែត្រព្រៃវែង។ ទុំមានឪពុកម្ដាយពិតប្រាកដប៉ុន្តែគេមិនបានលើកមកនិយាយទេ។ នៅពេលដែល ទុំចំរើនវ័យបានធំបន្តិចឪពុកម្ដាយបាននាំទុំទៅផ្ញើលោកគ្រូ សង្គ្រាជដែលគង់នៅវត្តវិហារដើម្បីបានរៀនសូត្របំភ្លេចចោលគ្រឿង ល្បែងផ្សេង។ លោកគ្រូសង្គ្រាជទទួលទុំឱ្យស្នាក់នៅហើយក៏បានបង្រៀន មុខវិជ្ជាផ្សេងៗដល់ទំ។ ទុំ ជាសិស្សដែលមានប្រាជ្ញាវាងវៃរូបសម្បត្តិស្អាតសង្ហាថែមទាំងមានសំដី យ៉ាងពីរោះបើបានស្មូត្រឬមើលសាស្ត្រាអ្វីមួយស្ដាប់ទៅគួរឱ្យ ជក់ចិត្តណាស់។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃទុំខិតខំរៀនសូត្រមិនដែលធ្វេសប្រហែសឡើយប៉ុន្តែ មុខវិជ្ជាដែលទុំឆាប់ចេះចាំបំផុតគឺខាងអាគម។ លុះរៀនបានយូរបន្តិចទុំក៏សុំលោកគ្រូសង្គ្រាជបួសជាសាមណេនៅក្នុង វត្តនោះទៅ។
ចំណេរ ក្រោយមកក៏មានបុរសម្នាក់ឈ្មោះពេជ្របានមកសុំលោកគ្រូសង្គ្រាជបួស និងស្នាក់នៅក្នុងវត្តនោះដែរ។ នេនពេជ្រមានចំណេះក្នុងខ្លួនប្រហាក់ប្រហែលនិងនេនទុំដែរគឺនេន ពេជ្រចេះផ្លុំប៉ីបានយ៉ាងស្ទាត់ជំនាញទោះជាបទអ្វីក៏អាចផ្លុំ បានដែរបើបានស្ដាប់ហើយមិនចង់ដើរចេញទេ។
ដោយ ឃើញនេនពេជ្រមានខ្លួនមួយគ្មានបងគ្មានប្អូននេនទុំក៏សុំនេន ពេជ្រធ្វើជាប្អូន។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃនេនទាំងពីរតែងធ្វើតោកលក់ឱ្យញាតិមិត្តជិតខាងវត្ត គ្រាន់បានកម្រៃផ្គត់ផ្គង់បន្ថែមលើជីវភាពប្រចាំថ្ងៃ។ ការរស់នៅដោយធ្វើតោកលក់របស់នេនទាំងពីរចេះតែបន្តរហូតដល់រដូវ ធ្លាក់ខ្យល់នេនទុំក៏បែកគំនិតថ្មីមួយហើយនិយាយទៅកាន់នេនពេជ្រថា៖ ”នេនពេជ្រអើយយើងលក់តោកមួយៗយូរហើយឃើញថាបានកម្រៃ ត្រឹមតែមួយថ្ងៃៗប៉ុណ្ណោះ”ដូចពាក្យបុរាណបានពោលថា”រស់នៅរៀងអាយ ជិតបង្កើយលំហែលំហើយតែប្អូនស្រី”គ្រាន់ ឥឡូវរដូវរងាជិតមកដល់ហើយយើង គ្មានកម្រៃគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីទិញគ្រឿងប្រដាប់ប្រដាប្រើប្រាស់និង ស្បៀងទេនេះបើយើងខំធ្វើតោកឱ្យបានច្រើនហើយចេញទៅលក់ដល់ ខេត្តឆ្ងាយៗទៀតនោះប្រហែលជាបានកម្រៃគ្រាន់ទប់ទល់រដូវរងាបាន។
នេន ពេជ្រស្ដាប់នេនទុំហើយក៏ស្រុះស្រួលគ្នាធ្វើតោកគរទុកឱ្យបានច្រើន ដើម្បីរកថ្ងៃចេញដំណើរ។ លុះមើលឃើញថា ល្មមអាចទៅបានហើយនេនទុំនិងនេនពេជ្រក៏រៀបចំទៀនធូបបារីស្លាម្លូ ដើម្បីថ្វាយបង្គំសុំការអនុញ្ញាតពីលោកគ្រូ។ លោកគ្រូសង្គ្រាជបានឃើញនេនទាំងពីរហើយក៏មានពុទ្ធដីកាសួរថា៖
- នេនទាំងពីរមករកអាត្មាមានការអ្វីដែរ?
នេន ទុំឮលោកគ្រូសង្គ្រាជសួរក៏ក្រាបសំពះហើយឆ្លើយវិញ ថា៖ខ្ញុំព្រះករុណាទាំងពីរមកនេះគឺមកសុំការអនុញ្ញាតពីលោកគ្រូដើម្បី ចេញទៅខេត្តឆ្ងាយលក់តោកព្រោះថានៅទីនេះយូរហើយមិនឃើញរីកចម្រើនអ្វី សោះ។
លោកគ្រូសង្គ្រាជស្ដាប់នេនទុំហើយក៏មានពុទ្ធដីកាថា៖
- បើ នេនទាំងពីរចង់ចេញទៅខេត្តឆ្ងាយដើម្បីលក់តោកទៅក៏ទៅចុះអាត្មា មិនថាអ្វីទេប៉ុន្តែអាត្មាសូមផ្ដាំថាបើលក់អស់ត្រូវប្រញាប់ ត្រលប់មកវិញកុំនៅអែអង់លេងសើចឡេះឡោះនិងប្រព្រឹត្តមិនគប្បីនាំគេ ត្មះដៀលដល់គ្រូ។ បន្ទាប់ការសុំអនុញ្ញាតពីលោកគ្រូបានហើយនេនទាំងពីរក៏ថ្វាយបង្គំលា លោកគ្រូហើយរូតរះរៀបចំតោកនិងស្បៀងដាក់រទេះរួចជាស្រេចរងចាំព្រឹក នឹងអាលចេញដំណើរ។
ព្រឹក ឡើងថ្ងៃរះមេឃស្រឡះនេនទាំងពីរក៏ចាប់ទឹមគោទេះចេញទៅ។ នៅតាមផ្លូវអ្នកស្រុកចេះតែនាំគ្នាទិញជារឿយៗមិនឈប់ឯការធ្វើដំណើរររវ បស់នេនទាំងពីរចេះតែបន្តទៅមុខឥតឈប់រហូតស្រុកត្បូងឃ្មុំ ខេត្តកំពង់ចាម។ នេនទាំងពីរបានទៅសម្រាកនៅក្រោមដើមឈើមួយដើមពោធិ៍មួយដើមដែលម្លប់ យ៉ាងត្រជាក់ឈ្មោះថា”ពោធិ៍ ជើងខាល។ ចំណែកអ្នកស្រុកភូមិកន្លែងនោះក៏នាំគ្នាជួយទិញតោកនេនទាំងពីរ រហូតដល់អស់ហើយក៏បានសាកសួរពីរដំណើររបស់នេនទាំងពីរផង។ បន្ទាប់ពីបានដឹងថានេនទាំងពីរធ្វើដំណើរមកពីឆ្ងាយពួកអ្នកស្រុកក៏ ឃាត់នេនទាំងពីរឱ្យស្នាក់នៅទីនោះមួយរយះសិនព្រោះឃើញថានេនទុំចេះ មើលសាស្ត្រាហើយថែមទាំងចេះស្មូតទៀតផង។ ពាក្យសំដីដ៏ពីរោះផ្អែមល្ហែមព្រមទាំងការលេបខាយរបស់នេនទុំ បានធ្វើឱ្យមនុស្សចាស់ក្មេងប្រុសស្រីនៅភូមិនោះផ្អើលជ្រួលជ្រើមមករក មើលយ៉ាងពពាក់ពពួនមានខ្លះដល់ថ្នាក់គិតថា”បើសិនជានេនទុំមិនមែនជា សង្ឃទេគេនឹងតាមយកឱ្យបាន”ក្នុង ថ្ងៃនោះដែរនាងនោបានដើរកាត់ទីនេះ បម្រុងទៅដងទឹកជួនជាឃើញគេរោមជុំឮក៏ឈៀងចូលមើលហើយក៏ឮវាចាដ៏ ពីរោះរបស់នេនទុំ។ នាងនោស្ដាប់បានហើយក៏ប្រញាប់ទៅដងទឹកទៅផ្ទះនឹកថា”ទៅដល់ ផ្ទះនឹង ប្រាប់ទាវឱ្យបានដឹងព្រោះទាវនៅក្នុងម្លប់ពិតជាអផ្សុកណាស់បើ ស្ដាប់នេនអង្គនេះស្មូត្រធម៌បទប្រហែលជាលែងអផ្សុកហើយ។ ទៅដល់ផ្ទះនាងនោក៏រៀបរាប់ប្រាប់ទាវតាមដំណើររឿងដែលបានឃើញ។
ដោយហេតុតែ ជាកម្មពៀរវេរាត្រូវមកដល់បានបណ្ដាលឱ្យទាវនឹកចង់ស្ដាប់សំឡេងធម៌ បទរបស់នេនទុំរហូតដល់ដាច់ចិត្តហ៊ានសំពះសុំម្ដាយ!
- អ្នក ម៉ែអើយ!កូននៅក្នុងម្លប់រាល់ថ្ងៃពិតជាអផ្សុកណាស់ម្យ៉ាងផ្ទះយើងនៅ ឆ្ងាយវត្តមិនដែលបានស្ដាប់លោកសូត្រធម៌ឬស្មូត្រអ្វីទេឥឡូវឮថាមាន នេនស្នាក់នៅផ្ទះគេខាងនោះចេះស្មូត្របានពីរោះណាស់សូមអ្នកម៉ែទៅ និមន្តលោកមកស្មូត្រនៅផ្ទះយើងឱ្យកូនបានស្ដាប់ម្ដងផង។
ម្ដាយ ទាវកាលបើឮកូនសុំដូច្នេះហេតុតែស្រលាញ់កូនក៏ងើបក្រេះពីគ្រែទាញ បានក្រមាបង់កដើររលះរលាំងចេញទៅ។ ទៅដល់ក៏ក្រាបសំពះនេនហើយនិយាយថា៖
- ខ្ញុំព្រះករុណាសូមនិមន្តព្រះតេជគុណទៅឆាន់ស្លាបានម្ដង។
នេន ទុំស្ដាប់ហើយក៏ឆ្លើយវិញថា៖ សូមញោមទៅរៀបចំមុនចុះចាំអាត្មាទៅតាមក្រោយ។ ម្ដាយទាវកាលបើនិមន្តព្រះសង្ឃរួចហើយក៏ប្រញាប់ថ្វាយបង្គំលាមកផ្ទះ វិញដើម្បីរៀបចំកន្ទេលខ្នើយនិងផាហ៊ុមថ្មីៗសំរាប់លោកគង់។ ចំណែកនេនទុំបានពិគ្រោះនិងនេនពេជ្រថា៖
-នេន ពេជ្រអើយឥឡូវអ្នកស្រុកមកនិមន្តទៅឆាន់ស្លាអាត្មាទទួលពាក្យគេ ហើយតែបើយើងទៅទាំងអស់គ្នាខ្លាចក្រែងគោដាច់ស៊ីស្រូវគេ ពិបាកសងគេនឹងគ្មានប្រាក់ត្រលប់ទៅវិញ។ នេនពេជ្រឮនេនទុំនិយាយដូច្នេះក៏គេចឆ្លើយវិញថា៖
-បើ ដូច្នេះនេននិមន្តទៅម្នាក់ឯងចុះអាត្មានៅចាំមើលគោប៉ុន្តែសូមឆាប់ ត្រលប់មកវិញកុំនៅអែរអង់ត្រូវចាំពាក្យបុរាណថា៖”ដើរ មានបួនខ្លួន ជាសង្ឃទើបបានត្រូវត្រង់ឥតមានមោះបើទៅចង់ក្ដីបាសកសោះកេរកោះ ថ្លោះធ្លោយឱ្យមានប្រាំ។ នេនទុំស្ដាប់នេនពេជ្រហើយហាក់មានពីភាល់ក្នុងចិត្តគិតថា៖
-“ហេតុម្ដេច ពេលនេះនេនពេជ្រលើកយកពាក្យទំនៀមមកនិយាយជាមួយយើង ដូច្នេះ?”បន្ទាប់ពីបានគិតគូរគ្នាស្រេចហើយនេនទុំក៏បានធ្វើដំណើរ ទៅផ្ទះម្ដាយទាវភ្លាម។
គ្រាន់តែ ក្រឡេកឃើញនេនទុំនិមន្តមកផ្ទះភ្លាមម្ដាយទាវក៏ប្រញាប់ចុះពីលើផ្ទះ មកក្រាបសំពះនេនទុំដោយនិយាយថា៖ខ្ញុំព្រះករុណាសូមនិមន្តព្រះតេជគុណ ស្រង់ទឹកឱ្យត្រជាក់ខ្លួនសិន។ លុះនេនទុំស្រង់ទឹករូចហើយម្ដាយទាវក៏និមន្តឡើងគង់លើផ្ទះហើយយក ស្លាម្លូដែលបានរៀបចំទុកមកប្រគេននេនព្រមទាំងនិយាយថា៖
-ខ្ញុំព្រះករុណា សូមនិមន្តព្រះតេជគុណមើលសាស្ត្រាឬស្មូត្រជបទអ្វីក៏បានដើម្បីឱ្យ ខ្ញុំព្រះករុណាព្រមទាំងញាតិមិត្តបងប្អូនទាំងអស់ស្ដាប់ម្ដងផង។ នេនទុំស្ដាប់ម្ដាយទាវផងភ្នែកសម្លឹងទៅមាត់ទ្វារផងស្រាប់តែភ្ញាក់ ព្រឺត។
នាង ទាវកាលបើដឹងថានេនទុំសម្លឹងមកចំនាងដូច្នេះនាងក៏ម្នីម្នាស្ទុះ ចូលទៅក្នុងវិញ។ នាងដើររេរាចុះឡើងៗចិត្តមួយចង់ចេញមកក្រៅចិត្តមួយខ្លាចក្រែង ព្រោះគ្មាននរណាហៅ។ បន្តិចក្រោយមកនាងក៏ដាច់ចិត្តយកកន្សែងពានាចេញមកក្រៅ។ នេនទុំទ្រឹងសម្លឹងបន្តិចព្រឺព្រួចចុកអួលក្នុងឱរ៉ាក្នុងចិត្ត គិតថា៖
-ឱ្យ រូបហ្នឹងហើយឬជាទាវនាងពិតជាស្អាតដូចពាក្យគេនិយាយមែន។ បន្ទាប់ពីស្លុងអារម្មណ៍បន្តិចមកនេនទុំក៏ចាប់ផ្ដើមសូតសូត្រនមោត ស្សបីចប់រួចក៏ស្មូត្ររឿងព្រះវេស្សន្ដរក័ណ្ឌមទ្រីចូលទៅក្នុង ព្រៃរកបេះផ្លែឈើ។ សំឡេងស្មូត្ររបស់នេនទុំបានធ្វើឱ្យញាតិមិត្តបងប្អូនស្លុងអារម្មណ៍ មិនហ៊ានងាកឬងើបចេញទៅណាឡើយខ្លះរហូតដល់សុំនេនទុំធ្វើជាកូនធម៌ ទៀតផង។ បន្ទាប់ពីបានស្ដាប់ស្មួត្រហើយនាងទាវបានរៀបចំម្លូរស្លាបារី ផាហ៊ុមព្រែកម្ញីនិងដន្លាប់សំរាប់ប្រគេននេន។ រៀបចំស្រេចនាងក៏ចាប់លើកផ្គងប៉ងប្រាថា្នថា៖
-សូម មសូមមេត្តាព្រះអង្គជួយសម្រេចបំណងប្រាថា្នទូលបង្គំកុំបីឃ្លាតទៅ ជាតិនេះឬជាតិណាក្ដីសូមឱ្យបានជួបរួមកាយ។ ប្រាថ្នាហើយទាវក៏ដើរទៅជិតនោះរួចនិយាយថា៖
-បងនោសូមជួយប្រគេនស្លាបារីនឹងផាហ៊ុមដល់នេនផងដើម្បីឱ្យជាតិក្រោយទៅកុំឱ្យខ្ញុំស្គាល់ក្រឱ្យស្គាល់តែមាន។
នេន ទុំបានទទួលគ្រឿងប្រដាប់នោប្រគេនហើយក៏ប្រញាប់ស្រាយយកស្លាឆាន់ រួចហើយក៏សូត្រសែតមន្តសារិកាលិនថោងរួចស្រេចកាលណាប្រញាប់សូត្រ បញ្ចប់សាច់រឿង។ ពេលស្មូត្រចប់សាច់រឿងសព្វគ្រប់ហើយនេនទុំក៏ម្នីម្នាលាបាសកទីនោះ ត្រលប់មកវិញដោយសំអាងថាទុកនេនពេជ្រឱ្យនៅថែគោម្នាក់ឯងខ្លាចចិត្ត នេនពេជ្រ។ គ្រាន់តែមកដល់ភ្លាមនេនទុំក៏រៀបរាប់រឿងរ៉ាវប្រាប់នេនពេជ្រហើយបាន អួតសរសើរពីសម្រស់របស់នាងទាវប្រាប់នេនពេជ្រថា៖
-នេន ពេជ្រប្អូនអើយ!នាងទាវពិតជាស្អាតរកស្រីប្រៀបប្រដូចមិនបានទេបង គិតចង់ពឹងគេឱ្យសួរនាងសាកមើលហើយនឹងបានជាវអ្វីបញ្ចាំចិត្តនាង ខ្លះគ្រាន់ជាទីសំអាងទៅថ្ងៃក្រោយ។ ឥឡូវនេះតោកយើងលក់ដាច់អស់ហើយយើងរៀបចំច្រកស្រូវបញ្ចូលការុងទៅ ស្អែកនឹងចេញដំណើរទៅវត្តវិញ។ ព្រឹកឡើងពេលថ្ងៃរះនេនទាំងពីរនាំគ្នាលាញាតិមិត្តក្បែរនោះហើយ បររទេះត្រលប់ទៅវិញ។ តាមផ្លូវនេនទុំអង្គុយស្រងេះស្រងោចនឹកឃើញដល់ទាវ ទុំលើកផាហ៊ុមដែលទាវអប់ផ្កាមកថើបហើយពោលរអូរនឹកមិនឈប់។ នេនពេជ្រឃើញដូចនោះក៏និយាយថា៖
-កុំ កើតទុក្ខពេកថ្វីចាំទៅដល់វត្តបានយូរថ្ងៃបន្តិចចាំសុំលោកគ្រូ សង្គ្រាជលាសឹកទៅ។ នេនទុំនិងនេនពេជ្រខំប្រឹងបររទេះមិនហ៊ានឈប់សម្រាករហូតដល់ពេលយប់ ទើបទៅដល់វត្តនេនជាច្រើនបានឃើញហើយក៏នាំគ្នាមកសួរសាកដំណើរតាមផ្លូវ និងការលក់ដូរ។ បន្ទាប់ពីរៀបចំរបស់របរទុកដាក់រួចហើយនេនទុំនិងនេនពេជ្រក៏ឡើងទៅ ក្រាបបង្គំលោកគ្រូសង្គ្រាជ។ ទទួលពេលនោះលោកគ្រូសង្គ្រាជតើនឡើងល្មមឃើញនេនទាំងពីរត្រលប់មកវិញ លោកគ្រូក៏លុបមុខហើយក៏សួរនាំពីដំណើរដែលនេនទាំងពីរទៅលក់ដូរតោក។ នេនទាំងពីរបានរៀបរាប់ប្រាប់លោកគ្រូពីដើមរហូតដល់ចប់ហើយក៏ក្រាប សំពះលាលោកគ្រូទៅសម្រាកវិញ។ ដល់កុដិនេនទុំប្រះខ្លួនសម្រាកក៏ចាប់នឹកឃើញដល់ផាហ៊ុមដែលទាវ ប្រគេននេនចាប់លើកផាហ៊ុមមកដណ្ដប់ហើយនិយាយរអ៊ូរម្នាក់ឯងថា៖
វគ្គទី១
-ឱ ផាហ៊ុមអប់ដោយក្លិនផ្កាក្រអូបឈ្ងុយឈ្ងប់ដែលទាវប្រគេនមកបងបង សែនស្រណោះ ដល់ប្អូនណាស់ម្ដាយប្អូនបាននិមន្តបងទៅស្មូត្រប្អូនប្រគេនម្លូ ស្លាដន្លាប់និងផាហ៊ុមសុំប្រាថ្នាជួបបងកុំបីឃ្លាតបងដឹងថាវេលា នេះប្អូនបាននោអ្នកជួយរំសាយទុក្ខប្អូន។
-ផុត រដូវមួយចូលរដូវមួយពេលវាលាចេះតែកន្លងទៅមុខជាលំដាប់ពេលនេះរដូវ បុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌក៏ចូលមកដល់។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃនេនទុំតែងសង្កេតឃើញគូស្រករក្មេងៗគេបណ្ដើរគ្នាមកវត្ត ត្រសងធ្វើឱ្យនេនទុំរឹតតែនឹកស្រណោះដល់ទាវខ្លាំងឡើង។ ដល់ផុតរដូវបុណ្យភ្ជុំនេនទុំក៏ពិគ្រោះនិងនេនពេជ្រថា៖
- នេនពេជ្រប្អូនអើយពេលនេះបងទ្រាំលែងបានហើយក្នុងទ្រូងបងពីមួយថ្ងៃ ទៅមួយថ្ងៃកាន់តែចុកណែនឡើងៗគ្មានពេលណាបានធូរស្បើយបន្តិចឡើយ។ នេនពេជ្រស្ដាប់ហើយក៏ឆ្លើយវិញថា៖
-បើដូច្នោះ យើងនាំគ្នាទៅសុំលាលោកគ្រូសឹកពេលនេះតែម្ដងទៅ។ បន្ទាប់ពីស្រុះស្រួលគ្នាហើយនេនទាំងពីរៀបចំទៀនធូបបារីស្លាម្លូ ឡើងទៅក្រាបបង្គំលោកគ្រូ…លោកគ្រូសង្គ្រាជឃើញហើយមានពុទ្ធដីកាសួរថា៖
-នេនទាំងពីរមានការអ្វីដែរថ្ងៃនេះឡើងមកជួបអាត្មា។ នេនទុំឮលោកគ្រូមានពុទ្ធដីកាដូច្នោះក៏ក្រាបសំពះហើយនិយាយថា៖
-ខ្ញុំព្រះករុណា ទាំងពីរមកនេះគឺសុំលោកគ្រូសឹកព្រោះថាញោមស្រីខ្ញុំករុណាមានជំងឺ បានជាជ្រុលបន់នៅស្រែថាបើបានជាហើយឱ្យខ្ញុំករុណាលាសឹកទៅរស់នៅ ជុំគ្នានឹងបានសុខដល់ចាស់។ លោកគ្រូសង្គ្រាជបានឮនេនទុំនិយាយដូច្នោះក៏ចាប់ទាញក្ដារឆ្នួនមកវាយ លេខគន់គូរមើលរួចហើយក៏ឆ្លើយវិញថា៖
-ប៉ៃ អាកន្ទ្រមកុហកគ្រូទេតាមពិតទៅមានស្រីចោមរោមស្រលាញ់នៅមិនបានក៏ មកសុំលាគ្រូសឹក។ អាត្មាវាយលេខហើយឃើញថាពេលនេះមិនទាន់អាចទាន់សឹកបានទេបើតែជំនះ សឹកនឹងនាំវេទនាដល់ខ្លួន។ ប៉ុន្តែបើតាមជើងលេខនេនពេជ្រអាចសឹកបាននៅខែបុស្សចំណែកនេនទុំ ត្រូវចាំរហូតដល់ខែពិសាខទើបអាចសឹកបានសឹកហើយនឹងបានជាធំទៀតផង។
ក្រោយពីបានស្ដាប់លោកគ្រូសង្គ្រាជមានពុទ្ធដីកាហើយនេនទុំនិងនេនពេជ្រក៏ក្រាបលាសំពះលាត្រលប់មកកុដិវិញ។
នេន ទុំពេលនេះអារម្មណ៍វិលវល់ពេកក្រៃចិត្តមួយព្រួយខ្លាចទាវបានទៅគេ ចិត្តមួយទៀតព្រួយលោកគ្រូមិនទាន់ឱ្យសឹកគិតយួរៗទៅថបឡើងៗក៏ និយាយប្រាប់នេនពេជ្រថា៖
-នេន ពេជ្រអើយមើលទៅបងមិនអាចទ្រាំចាំដល់ថ្ងៃនោះបានទេមើលទៅថ្ងៃសីល ក្រោយនេះបងនឹងលាសឹកហើយទោះបីលោកគ្រូជេរយ៉ាងណាក៏ដោយចុះ។
-មិន បានទេ!បងធ្វើយ៉ាងនេះខុសធ្ងន់ណាស់…(នេន ពេជ្រឆ្លើយកាត់)បងនឹងអាច កើតក្ដីវេទនាទៅថ្ងៃមុខ។ រយះពេលរង់ចាំតែប៉ុន្មានខែប៉ុណ្ណោះមិនយួរទេធ្មេចបើកៗគង់នឹងដល់។ បានស្ដាប់នេនពេជ្រនិយាយហើយរឹងរឹតតែធ្វើឱ្យនេនទុំកើតទុក្ខថែម មួយកម្រិតទៀតរហូតដល់ក្រាបយំសូម្បីតែចង្ហាន់ដែលធ្លាប់ឆាន់ឆ្ងាញ់ ប្រែទៅជាគ្មានរសជាតិអ្វីទាំងអស់ក្នុងមួយថ្ងៃៗនេនឆាន់បានតែពីបី ម៉ាត់ប៉ុណ្ណោះ។
អានតវគ្គទី ២